HET VERHAAL VAN DE SINT VITUS PASSIE

Sinds een zondagochtend in 1842 moet de karakteristieke Sint Vituskerk in Wetsens het zonder toren doen. Als de predikant die zondag vertelt over de laatste krachtsinspanning van Simson, stort de toren van Wetsens in. Is het stom toeval of een wonder dat de toren het begeeft als de preek over de geweldenaar Simson klinkt in een naar Sint Vitus vernoemde kerk? Ruim 180 jaar later komen Simson en Vitus opnieuw samen, dit keer in de Sint Vitus Passie – een muzikaal theaterdrieluik van componist Anne E. de Bruijn.

Het verhaal van de Sint Vitus Passie is als een reis door het leven; een leven met vragen, twijfel, verraad, geweld, inkeer, groei, haat en liefde. Maar ook als een reis langs levensdoelen: waarom zijn wij hier? Zoekend naar bestemming koesteren we de hoop dat liefde altijd overwint in de strijd tegen het kwaad en geweld.

De Sint Vitus Passie biedt een muzikaal verhaal met koorzang, duetten en solozang, begeleid door cello, piano, harp, dwarsfluit, viool en slagwerk in een theater-drieluik over drie personen in drie tijden op drie plaatsen.

SIMSON 3000 v. Chr./Gaza (Isr.)

In 1842 vertelt de predikant in de Vituskerk over Simson. Hoe hij, in zijn tijd, moordt, lief heeft, sterft, en een spoor van geweld nalaat. De dramatiek in zijn leven is er een van pure kwelling. Hij slacht andere volken af en wordt uiteindelijk zelf afgeslacht als na verraad het afsnijden van zijn haar (voor de liefde) hem zijn uitzonderlijke kracht ontneemt. Met een laatste krachtsinspanning trekt Simson de pilaren van de tempel van de

Filistijnse God Dagon omver en sleurt hij bij de ineenstorting duizenden

Filistijnen mee de dood in…

VITUS ca. 300 n. Chr./Sicilië (It.)

Tegenover het geweld van Simson staat de liefde en zachtheid van de jonge Vitus. Verworpen door zijn eigen vader, omdat hij als geboren Romein een Christen wilde zijn. Vitus moet geweld en wreedheden ondergaan, maar blijft liefdevol, vergevingsgezind en standvastig in zijn geloof. Zo geneest hij zieken en overleeft hij wonderbaarlijk meerdere martelingen. Vitus sterft al op 12-jarige leeftijd en laat een wereld vragend en onzeker achter. Is zijn liefdevolle levenshouding de oplossing voor ons wereldgeweld? Kan hij sturing en hoop geven nu geweld hoogtij viert? Is liefde gesteund door vergeving de oplossing?

VITALIS 1842/Wetsens

Terug in 1842, als de predikant Vitalis preekt over het geweld en de ondergang van Simson, begint het te stormen, te regenen en te onweren in Wetsens. De woorden van de predikant worden harder, net als de wind en de donder rondom de kerk. Dan ineens, terwijl een laatste oerkreet van Simson klinkt, stort de toren van de Sint Vituskerk in.

Wat heeft de toren van Vitus’ kerk doen instorten?

Heeft Simson weer gewelddadig van zich laten spreken?

Is het de tegenspraak van Vitus, als Simson zijn vuisten balt tegen de liefde en vergeving, wat de grond heeft doen schudden?

Als de storm en het stof zijn gaan liggen, staat daar de verslagen Simson die naar zijn ravage kijkt en Vitus zingend ziet opstaan uit de puinhopen: “Stil maar Simson, stil maar vriend. Ook jij voelt liefde, hoe hard je ook vecht.” Vitus steekt zijn hand uit naar Simson. Simson twijfelt, weet zich geen raad, maar grijpt dan toch die uitgestoken hand. Samen lopen Vitus en Simson de Vituskerk uit. De kerkgemeente volgt. Samen “pelgrimerend onderweg, zoektocht naar zin, vragend bezingen, wie ben ik, waarom ben ik hier, tastend vinden, heel even soms durven verliezen, bevrijdend bestaan”.

Op de plek waar ooit de toren van de Vituskerk stond; symbool van hoop, liefde, kracht, veiligheid en ‘mienskip’, komt alles samen.

Geweld en verwoesting zullen er altijd zijn. In tijden dat mensen hierdoor uit elkaar worden getrokken, is geloven in liefde en het er zijn voor elkaar misschien wel de enige optie.